Piętą achillesową Stefana Żórawca, ucznia szóstej klasy, jest ortogeafia. Żeby temu zaradzić, Stefan otrzymuje od pana kierownika słownik ortograficzny i gruby zeszyt, w którym ma pisać pamiętnik. Początkowo strony pamiętnika wypełniają wakacyjne przygody i opowieści o szkolnych figlach, później chłopiec wpada na trop wielkiej zagadki - w okolicy pojawia się tajne stowarzyszenie, posługujące się tajnym szyfrem i używające zielonej pieczęci jako znaku rozpoznawczego. Mnożą się kradzieże i chuligańskie wybryki. Stefan postanawia uwolnić swoją ulicę od " zielonych " , ale musi działać w tajemnicy - złożył nieopatrznie przysięgę, że nikomu o niczym nie powie... Humorystyczna i wciągająca książka, choć dla dzisiejszego młodego czytelnika z pewnością bardzo egzotyczna: akcja toczy się pod koniec lat 50. XX wieku, kiedy w szkole pisano piórem maczanym w kałamarzu, zegarek miała jedna osoba w klasie, a o posiadaniu podstawowych dziś sprzętów nawet nikt nie marzył (patrz scena, kiedy klasowy lizus usiłuje zyskać popularność opowiadając o „telewizorze u rodzonej ciotki, do której, gdyby tylko chciał, mógłby zaprosić kolegów”). Bohaterami pierwszoplanowymi są trzej przyjaciele: Stefek, Wiktor i Bartek, których niespodziewanie przeniesiono do równoległej klasy. Oprócz tarć z nowymi kolegami (określającymi ich, z powodu zwierzęco kojarzących się nazwisk, pogardliwym mianem „zoo”) i nauczycielami, chłopcy muszą radzić sobie z dziwnymi wydarzeniami, jakie coraz częściej zdarzają się w ich otoczeniu - często na „miejscu zbrodni” pozostawiona jest kartka z odciskiem pieczęci wyglądającej z jednej strony jak Z, z drugiej jak N. Narracja jest żywa i dowcipna, a ze scenami opisywanymi przez wszechwiedzącego narratora mieszają się fragmenty pamiętnika, który w celu poprawienia swojej znajomości ortografii prowadzi Stefek. Zabawne rysuneczki Gwidona Miklaszewskiego, dodające książce wiele uroku.